👋 Hallo, ik ben Michiel. Maker van podcasts en ander oorfeest.
• Die gozer van oa:
• “Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek." - Volkskrant• “Van de Weerthof is een zeer ervaren en eigenzinnige maker, die zich duidelijk met hart en ziel op projecten stort." - VPRO• “Michiel zoekt de grenzen van de muziek op, en doet dat met succes en humor. " - 3voor12
🎉 Schrijf je in voor m'n nieuwsbrief
Gewerkt met / voor o.a.:
🛠️ Klinkende Audioproducties
🔴 Grote audioproducties in opdracht of op eigen initiatief. Zoals podcasts, audioprojecten en luisterdocumentaires. Of in te huren voor audioproductie. We kunnen alles verzorgen: opnames, coaching, muziek, sound design, montage, mixage, publicatie en distributie. 👉 Meer info
• Luisterdocumentaires, zoals:
🌊 De Meandersom
Deze meanderende serie gaat op zoek naar de kleine ongeziene verhalen in het surreële Maaslandschap. De Meandersom tovert dit gebied om tot licht absurd documentair schouwtoneel.Tip: alle verhalen liggen op de route Lith-Ravenstein langs de Maas. Deze route is fijn te fietsen tussen Den Bosch en Ravenstein.👉 Meer info
• Projecten op locatie, zoals:
👵 Niet van Gisteren
Een kijk- & luisterproject voor, met en door ouderen. Mensen met zeer uiteenlopende levens wonen nu samen onder 1 dak. Oud-missionarissen, groentevrouwen, kampoverlevers, postbodes, benedictijnen en Bach-liefhebbers. Menigeen 85+, weinigen oud. Al deze mensen hebben boeiende verhalen te vertellen. Verhalen over het leven vroeger, maar ook over het leven hier, nu. Boeiende, treurige, mooie verhalen vol twijfel, plezier & menselijkheid.👉 Meer info
• Audioproductie, zoals:
👂 Gaudeamus | Curious Ears
Een podcast vol interessante hoorcolleges over allerhande kanten van moderne en wereldmuziek, gemaakt door uiteenlopende jongecomponisten en muzikanten.Voor deze podcast van Gaudeamus verzorg ik de afwerking, mixage en mastering van de audio. Zodat ondanks alle verschillende makers en onderwerpen het voor de luisteraar gebalanceerd klinkt.👉 Meer info
🔊 Muziek & Sound Design
🔴 Muziek en sound design tillen een verhaal naar nieuwe hoogtes. Op bewust én onderbewust nivo. Laat me je helpen. Hier een aantal voorbeelden waar ik de compositie / sound design voor deed.
• Sound Design, Muziek & Foley, zoals:
🎨 (R)OMA : een (familie)geschiedenis
Voor deze film deed ik al het sound design, de muziek en de foley bij de animaties.Waarom lukt het sommige mensen een veilig bestaan op te bouwen en anderen niet? Waarom zijn mensen bang voor andere mensen? Hoe is het om op te groeien met een Roma-achtergrond?👉 Meer info
👉 Longread in De GroeneRegie Klaas Burger & Stefany Karghoti | Montage Jesse Immanuel Bom & Stefany Karghoti | Animatie Tess Martin | **Sound Design, foley en Muziek ** Michiel van de Weerthof | en vele anderen
• 3D & VR Sound Design, zoals:
🎨 Ver binnen
3D Sound design voor documentaire VR installatie Ver Binnen. In deze ruimtelijke beleving ervaart de bezoeker hoe de werkelijkheid kan kantelen als je de grip op de prikkels om je heen verliest.👉 Meer infoRegie Jenny van den Broeke | Tekst en verhaal Karin Anema | VR design Marco Jongenelis | Animatie Demian Albers | 3D Sound Design Michiel van de Weerthof | Stem Alfred Martens.
🤖 (IM)POSSIBLE BODIES : Cantina
3D Sound design voor online omgeving Cantina rond de vraag; What kind of cyborg do you want to be?👉 Meer info
• Muziek & compositie, zoals:
🔧 Weerthof - Out of Control - (esc.rec)
De soundtrack voor circustheaterstuk 'Out of Control' van Wietske Vogels (nu 'Huis op Hol'.)Met de Out of Control EP beleef je een (niet) zo normale dag. Ook uitgebracht als zelfstandige release.Glitchy electronica, neo-klassiek, en allerlei ongebruikelijke muziekinstrumenten als naaimachines, tandenborstels, elastieken, daxofoons, pvc-buizen en vuvuzela's.Uitgebracht als houten usb-stick in een stuk zelfgemaakte zeep.
The childlike wonder is evident in every track. - A Closer ListenSimpelweg genieten. Laat je oren wassen door de unieke pracht en kracht van Weerthof. - Subjectivisten
🌄 Selectie
Selectie van muziek & sound design voor velerlei projecten.(R)Oma (Academie voor Beeldvorming)
De Abberant (Van Abbe Museum)
Chejv mej nü j angst (artikel in de VPRO Gids)
JBZ Luisterroutes (Jeroen Bosch Ziekenhuis)
De Mettertijd (Cultuurkust, Stedelijk Museum Harderwijk)
De Apostrof (Design Museum Den Bosch)
Omenamehu (eigen productie)
ATO Space Mission (more info)
Vliegelied (Lisah Baert, Parktheater Eindhoven)
Kus mij Niet (Ivo van Aart)
🎵 Discografie
🔴 Overzicht van m'n muziek en werk als producer. Bands: oa Weerthof, Moi le Voisin, De Rotte Herders, Vinex, Gudubik, Man met Pijp. Gewerkt met onder andere Microwolf, Frietboer en Eigenheimer.
🔧 Weerthof - Out of Control - (esc.rec)
Met de Out of Control EP beleef je een (niet) zo normale dag.Glitchy electronica, neo-klassiek, en allerlei ongebruikelijke muziekinstrumenten als naaimachines, tandenborstels, elastieken, daxofoons, pvc-buizen en vuvuzela's.Oorspronkelijk de soundtrack voor circustheaterstuk 'Huis op Hol' van Wietske Vogels. Nu als zelfstandige release. Uitgebracht als houten usb-stick in een stuk zelfgemaakte zeep.
The childlike wonder is evident in every track. - A Closer ListenSimpelweg genieten. Laat je oren wassen door de unieke pracht en kracht van Weerthof. - Subjectivisten
🔧 Weerthof - Hoi - (eigen uitgave)
Een totaalkunstwerk met een enorme impact en overrompelende kracht. Groots unicum! Gaat dat luisteren! Hoi! - SubjectivistenWeerthof zoekt de grenzen van de muziek op, en doet dat met succes en humor. Met “HOI” heeft hij een ware must-have afgeleverd voor iedereen die van muziek houdt. - 3voor12Naakt is de taal die Weerthof genadeloos tot kogels smeedt en die vervolgens afvuurt op je ziel. Kwetsbaar zijn de subtiele klanken die dit album bevolken. Kaal, als tegenwicht tegen de complexiteit van de inhoud.. - MousiqueOne of the few albums I can enjoy straight through, from start to finish. Pour a glass of straight gin and have a listen sometime. - John Butler
Geschreven, gespeeld, gezongen, opgenomen, gebouwd, vervloekt, beweend, herbouwd, ontworpen, geproduceerd, gebaard /// Michiel van de Weerthof
Zie ook de geweldige clip voor Bruin van Roy de Haan, en die van Sowieso van Chris Brans.Mix Marijn Moerbeek, Mastering Mark van der Heijden, Fotografie Heidrun Klos, Model Debbie van der Putten, Grafische postproductie Mark van den Heuvel
🌄 Weerthof - Nuland - (ooit?)
Het album dat waarschijnlijk nooit af- of uit zal komen. Muzikale ansichtkaarten. Een combinatie van binaurale fieldrecordings en muzikale elementen.Waarschijnlijk de meest gevaarlijke plaat ooit om te luisteren tijdens het fietsen.Kien - verscheen al op Places (Lomechanik)
Hattog - verscheen al op Souvenirs van de Woeste Grond (esc.rec)
• Eigen producties met zang, zoals:
🌄 Selectie
Selectie eigen nummers.Navels - verscheen op Disc Jockey (esc.rec)
Product - verscheen op FrietboerismHier het complete overzicht
• Als producer, zoals:
🔧 Moi le Voisin - Hogelieder en de Slieder en de Kierekarikee - (productie, zang, accordeon)
Tien eigen bewerkingen van traditionele Nederlandse volksliederen die tot grofweg het begin van de twintigste eeuw mondeling werden overgedragen en gezongen bij het bramen plukken en de afwas.Ontleend aan het grote liederenarchief van Ate Doornbosch en het Meertens Instituut.O ja, Frits Spits is fan. - Taalstaat, NPO 1
Vervreemdend en erg sympathiek. - Gonzo CircusMontere en aanstekelijke melodieën met een vaak gruwelijke en gewelddadige tekst: heel wat mensen komen om het leven. Tegelijk zitten de nummers vol humor en absurditeiten. - Universiteit Utrecht
🗺️ Audiotours & -apps
🔴 Audiotours in allerlei vormen en maten. De klassieke variant maar ook multi-lineaire avonturen, immersieve 3D ervaringen en interactieve apps. Sinds 2013. Hieronder een selectie. 👉 Meer info
👁️ Twee keer kijken
Audiotour over de kunst van Wim Delvoye voor het Noordbrabants Museum.Een bisschop en een betontechnoloog. De eigenaar van een erotiekwinkel en een radioloog. Een tapijthandelaar en een bagagemedewerker van een vliegveld. Wat hebben deze mensen met elkaar gemeen? Het werk van Wim Delvoye!Een audiotour van Horens voor Noordbrabants Museum | Gemaakt door Joost van Pagée, Corinne Heyrman & Michiel van de Weerthof.👉 Meer info
🏚️ De Verscholen Stad
Eindredactie en (audio-)productie
Stadswandelingen-app met (ex) dak- en thuislozen die je de verborgen kanten van de stad laten zien en hun persoonlijke verhaal vertellen. Oprechte, indrukwekkende en ontroerende verhalen over leven en overleven op straat in Den Bosch.Download de app gratis in de appstore. Kies je gids. Ga naar het startpunt van de wandeling. Start je wandeling.
(Vergeet je koptelefoon niet mee te nemen)📱 Download voor Android
📱 Download voor iPhone👉 Meer info
🐠 Joost mag het weten
Script, presentatie, productie, montage & sound design
Audiotour rond de vaste collectie van Stedelijk Museum Breda.Een historische potpourri vol feest en weet over Breda. Met antwoorden op vragen waarvan je niet wist dat je ze had. Zoals: wat kan je doen met 11.000 dooie maagden? En hoe smaakt goudvis?Afwisselend, ludiek en met een randje, maar altijd integer en met respect naar het werk.👉 Meer info
🏥 JBZ Luisterroutes
Concept, productie, montage, sound design & muziek
Wij ontwikkelden een makkelijk toegankelijke app met zes luisterroutes in nauwe samenwerking met stadschroniqueur Eric Alink. Geschikt voor iedereen. Patiënten, familie, medewerkers. Loop maar mee. Met je benen. Of in gedachten, vanuit stoel of bed.Heb je behoefte aan een beetje houvast, overzicht of afleiding tijdens je verblijf in het Jeroen Bosch Ziekenhuis? De JBZ Luisterroutes zijn er voor jou en wijst je de weg.📱 Download voor Android
📱 Download voor iPhone👉 Meer info
👀 De Abberant
De Abberant is een audio-avonturentocht die het Van Abbemuseum omtovert tot escape room. Een filmische real life game voor groepen waar elk hoekje, gaatje en kunstwerk een geheime aanwijzing kan bevatten.Volledig binauraal en ter plaatse opgenomen met acteurs, muzikanten en het Van Abbe Museumkoor👉 Meer info
🕰️ De Mettertijd
Een gat in de tijd heeft zich geopend in Harderwijk! Trek je stoute schoenen aan, dool rond in het verleden, ontdek je historische evenknie en treed in zijn of haar voetsporen om jezelf en het nu weer terug te vinden.De Mettertijd is een interactieve audio-avonturentocht door Harderwijk met overkoepelende verhaallijn, 3 hoofdstukken en 8 mogelijke personages en uitkomsten – afhankelijk van je keuzes.👉 Meer info
💡 Dit is slechts een selectie. 👉 Zie hier het volledige overzicht
🟡 GEEL
💛 GEEL is een potkast over de kleur geel.
👍 Wat ís geel? En waarom? Ga mee op zoek naar de essentie (van de kleur geel).
🌍 Luister op iTunes, Spotify en alles.
Vind je GEEL leuk? Zegt het voort, vertel het tegen je buren en online. Schreeuw het tegen het gras en de bomen. Dikke love.
💛 GEEL schijnt inderdaad best leuk te zijn
De pers over GEEL:🟡 "GEEL is de leukste onafhankelijke podcast in ons taalgebied." - De Volkskrant
🍋 “GEEL is geweldig!“ - NPO Radio 1
☀️ “Allerleukste podcast van Nederland“ - NPO Radio2
🐤“Beste podcast sinds een eeuwigheid“ - Podpraat
🧀 “GEEL lijkt op niets anders dan GEEL“ - VRT radio 1Luisteraars over GEEL:🍌 "Zo geweldig hoe je van bijna niets iets geniaals weet te maken. Een auditieve rollercoaster met zoveel humor, intelligentie en cultureel besef.😍" - Jitske Blom
💡 “De podcast to end all other podcasts.” – Marc van Oostendorp
⭐ "De enige podcast die ik niet versneld afspeel." - Hotemetoot via Apple.
📒 "Wie de zinloosheid van het leven diep tot zich door heeft laten dringen kan bij deze kleurrijke podcast zijn hart ophalen." - Jaïr Stein
Waarom GEEL? 🍋 In deze aflevering van De Podcastclub vertel ik over het verhaal en filosofie achter GEEL. Over het maakproces, twijfels en overwegingen, struikelblokken en inspiratiebronnen.En GEEL is zelfs onderwerp van academisch onderzoek?
🎧 Podcasts
📯 Lagelieder
"Echte aanrader. Elke aflevering een verrassing" - Trouw
"True crime avant la lettre. Een muzikale geschiedenispodcast zoals je nog nooit gehoord hebt." - VPRO
"Lagelieder is een volslagen unieke podcast. Een showcase qua nationale podcastenarij." - Podpraat
Absurde vergeten volksliedjes zijn de aanleiding voor een zoektocht naar allerlei mechanieken achter de werking van 'overlevering'. Met alle bijkomende zijpaadjes, true crime, selectieve geheugens, biljartcafes en zombies van dien.Gemaakt door Lot Broos en mij voor KRO-NCRV ism het Meertens Instituut. | Eindredactie: Marcel Ermers | Muziek: Moi le voisin🌍 iTunes, Spotify en alles.
⚪ Wie wat bewaart
Productie, eindredactie
In deze podcast trekt Horens in samenwerking met de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed het depot in en licht elke aflevering een ander werk uit. "Zeer geslaagd", aldus de VPRO.🌍 Luisteren?
📻 Radio Kras
Presentatie, eindredactie, editing, sound design
Ontstaan tijdens de lockdown. Het wekelijkse uurtje voor de eigenwijze thuiskluizenaar. Vele Brabantse podcastmakers bundelden de krachten voor een wekelijks uurtje om deze idiote periode te voorzien van een haffel humor, scherpte, duiding, frisse buitenlucht en goeie muziek.🌞 Te vinden op regionale radio, in je podcast-app en in je hart.🌍 iTunes, Spotify en alles.
🏠 Radio Kras Website
🌊 De Meandersom
Presentatie, format, productie & muziek
Deze meanderende serie gaat op zoek naar de kleine ongeziene verhalen in het surreële Maaslandschap. De Meandersom tovert dit gebied om tot licht absurd documentair schouwtoneel.Tip: alle verhalen liggen op de route Lith-Ravenstein langs de Maas. Deze route is fijn te fietsen tussen Den Bosch en Ravenstein.👉 Meer info
🏡 Het Verblijf
Presentatie, format, productie & muziek
Literatuur zolang het duurt. Elke lockdowndag een verhaal uit de Nederlandse literatuur in je podcast-app om je verblijf te veraangenamen. Langslopende lockdownpodcast van Nederland.Het Verblijf is een initiatief van Marc van Oostendorp. Redactie: Johan Oosterman, Iris van Erve, Jaap de Jong, Lot Broos.🌍 iTunes, Spotify en alles.
👵 Niet van Gisteren
Een kijk- & luisterproject voor, met en door ouderen. Mensen met zeer uiteenlopende levens wonen nu samen onder 1 dak. Oud-missionarissen, groentevrouwen, kampoverlevers, postbodes, benedictijnen en Bach-liefhebbers. Menigeen 85+, weinigen oud. Al deze mensen hebben boeiende verhalen te vertellen. Verhalen over het leven vroeger, maar ook over het leven hier, nu. Boeiende, treurige, mooie verhalen vol twijfel, plezier & menselijkheid.👉 Meer info
🤙 Hallo
🔴 Heb je een opdracht, een vraag, bestelling, iets leuks?
Bellen is fantastisch. Maar mailen mag desnoods ook.
🔊 Geluid is een prachtig middel om voorbij je beeldscherm en de waan van de dag te kunnen kijken, vind je niet? Want de wereld is vol verhalen.👂 Maar hoe vertel je met audio een verhaal? Hoe zorg je dat mensen het wíllen luisteren? Dat het goed klinkt? Hoe kan muziek en geluid het verhaal verdiepen? Hoe bouw je het op? Hoe bereik je een publiek?😎 Hallo
👋 Over Michiel
• "GEEL is de leukste onafhankelijke podcast in ons taalgebied", Volkskrant
• "Echt een aanrader. Elke aflevering een verrassing. ", Trouw over Lagelieder
“Zoveel maakplezier. Zo knap gemonteerd.” - Campus Magazine, Jaïr Stein
🧐 Hallo. Ik werk op het grensvlak tussen documentaire, kunst, journalistiek, muziek, wetenschap en social design. Om met geluid als grondstof de meer ongeziene verhalen uit de alledaagse werkelijkheid te vertellen. O ja, en er mag gelachen worden. Niet onbelangrijk.
Sinds 2012 maak ik podcasts, audiotours en -apps. Mijn dramaturgische achtergrond en meerdere vorige levens als muzikant, producer en kunstenaar klinken hier in door. Specialist in binaurale audio (ook wel 3D of -quelle horreur- 8D audio), en mede-oprichter van Horens.audio.
👨 Ook geef ik masterclasses, workshops, heb hart voor maatschappelijke vraagstukken en talentontwikkeling, en verneuk soms de jeugd als HBO-docent Audio Storytelling (en zij mij).🧩 Hobbies: fieldrecording (lang stilslaan met een microfoon), strooien met m'n moeder en callcenters (persoonlijk record: 42 minuten)
Gewerkt met / voor o.a.:
**🎉 As-avonturen **
Wat mot je met het leven? Mijn moeder wist het niet. Ze wilde gewoon verdwijnen. Dus ben ik al jaren op sjouw met haar as op weg naar een onzinnig einddoel. In dit geval Zwitserland.Onderweg beleef ik avonturen. Om er maar een feestje van te maken. Voor mezelf. Voor jou. Voor de levenden.Beleef portie voor portie alle feestelijke avonturen mee. 🎉
**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🌻 As-avonturen: Portie 0 **
§1 – Leiden Zuid-West, Ouderenflat Apollolaan
September 2016Mijn moeder had geen zin in het leven. Met haar depressie en drankprobleem viel ze als alleenstaande oudere vrouw tussen alle kieren van de participatiemaatschappij. Eigenlijk wilde ze gewoon verdwijnen. Uiteindelijk lukte het haar.‘Ik zal je nooit vergeten’. Aldus de tekst op de Happymeal-achtige meeneemdoos waarin ik de as van m’n lieve moeder meekrijg. Bij het overhandigen vroegen de crematoriummedewerkers of ik de as in een knuffelsteentje zou willen hebben. Ik refereer naar een scene uit de Big Lebowski. Ze kenden die scene niet. Ik zeg dat deze film eigenlijk verplichte kost zou moeten zijn in hun tak van sport.§2 – Den Bosch, Engelermeer
Juni 2018Ik bel de DELA of ze misschien strooitips hebben. Of ze iets kunnen zeggen over de consistentie van as, en waar rekening mee te houden. Op het Viva-forum lees ik soortgelijke verhalen. Een opmerkelijk groot deel gaat met z’n allen naar een strooiveldje en daarna naar de Van der Valk. Met soms wat stukjes overledene in hun haar.In moeders paperassen vond ik een Dela-foldertje. Ze had in een hoekje gekrabbeld dat ik zelf maar moest weten hoe of wat. Dan ga ik er maar iets leuk van maken. Ik ga haar helpen te verdwijnen. Zo ontstaat het idee om de as in porties op te splitsen.Bij de Blokker hebben ze limonadedispensers in de aanbieding. Ik vraag of dit ook voor zand kan worden gebruikt. Zogenaamd als kadootje voor mijn nichtje; om
‘slagroom’ over zandtaartjes te kunnen doen. De winkelmedewerker dacht van niet. Ik vertel maar niet dat mijn moeder de slagroom is.Het cacaobusje werkt alleen als de as heel fijn gaat zijn. Een ander idee is om de as van te voren al op te delen en met een trechter in kleine afsluitbare reisflesjes gieten. Trechters zijn verraderlijk lastig te vinden. Deze is nét te breed. Met enige oefening lukt het een beetje. Kan nog leuk worden.§ 3 – Den Bosch, keukentafel
Juli 2018Op de dag van haar verjaardag wrikken we moeders urn open met een schroevendraaier. Die was dik 2 jaar geleden afgesloten door Corrie, dat stond op de sticker.
In de urn zit een plastic zak met een lintje eromheen. Op dat lintje de tekst ‘Herinner mij’. Lief lintje, we zullen je nooit vergeten.In de zak zit iets met de textuur van kanariezand. Of van dat dure kattengrit. Het ruikt nergens naar, maar geeft – hoe voorzichtig je ook doet - behoorlijke stofwolken als je het met een trechter in potjes en bakjes probeert te doen.We hebben nu 6 porties moeder bij ons. Verdeelt over tupperware-bakjes, lege potten sinaasappelgemberjam en een potje Mutti-tomatenpuree. Het plan: haar in porties deponeren in allerlei verschillende bergbeekjes en bosstroompjes die uiteindelijk via de Rijn allemaal in de Noordzee uit komen.Moeder hield van bossen. Haar zus die er eerder tussenuit kneep hield van de zee. Allebei hielden ze van dat nummer van Bram Vermeulen. Ik houd van rivieren, meren, bergen en zwemmen, háát dat nummer, en wil een feestje maken van het uitstrooien. Voor haar én mij. Een feestelijk compromis waar ze niks meer over te zeggen heeft. Daar gaan we, op weg naar de locatie van portie 1.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Portie-index**• **2016
Portie 0 🌻**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🌄 As-avonturen: Portie 1 **
Augustus 2018• *47.743876, 7.837326 *
Elbenbächle, iets boven Elbenschwand
Élke eerste keer is memorabel. En geen enkele eerste keer loopt als gepland. Ook je moeder uitstrooien niet.We hebben 6 porties moeder bij ons. Verdeelt over tupperware-bakjes, lege potten sinaasappelgemberjam en een potje Mutti-tomatenpuree. Het plan: haar in porties deponeren in allerlei verschillende bergbeekjes en bosstroompjes die uiteindelijk via de Rijn allemaal in de Noordzee uit komen.Plan A
Het is snikheet in het Kleines Wiesental. Doel is om het eerste portie as van mijn moeder te verstrooien bij de bron van het stroompje bovenop de berg Blauen, dat bij het berggehucht Elbenschwand, via het Elbenbächle, via de Kleine Wiese, via de Weise, via de Rijn in zee terechtkomt. Samen met alle toekomstige porties as. Maar dat wordt 'm niet.We beklimmen de Blauen.. maar alle toevoer-stroompjes staan droog. Wel levert het mooie geluidsopnames, glorieuze kuitpijn en een authentieke zonnesteek op.Plan B
De Nonnenmattweiher is een idyllisch meertje aan de flank van de berg met heerlijk koel zwemwater.Sinds het overlijden van mijn vader, mijn moeder die tegelijkertijd worstelde met alcoholisme en depressie en haar aftakeling in het hoogtij der participatiemaatschapij werd zwemmen een oerbehoefte om m'n hoofd leeg te maken. In die tijd begon mijn pensje omvangrijker te worden, dus mijn drijfvermogen en zwemplezier werden ook steeds groter. Dan is dit mooie meertje een prima plek voor het eerste portie, toch?Maar de Nonnenmattweiher ligt vandaag vol met oververhitte Duitsers. De randen van het meer hebben alle kleuren van de regenboog door parasols, badlakens en zwembroeken. Het toevoerstroompje staat droog en de afvloeiing is preventief afgesloten. Op het inmiddels bruine water drijft een laagje zonnebrand. En om dan temidden van dit alles een bakje moeder te gaan verstrooien...Dan maar plan C.
In het Elbenbächle sijpelt nog wat water. Een waterhuisje vlak boven het dorp pomp water uit de grond. Al is het minder romantisch; het ziet eruit als een bergbeekje en het klinkt als een bergbeekje. Dit wordt de locatie van portie 1. Bewapend met een bakje moeder in een plastic zakje.Ik zag ertegenop, het beginnen van haar as te verstrooien. Het is toch een soort ontgroening. Iets voor het eerst doen gebeurt niet meer zo heel vaak. Doodgaan gaat gegarandeerd een ontgroening zijn, maar opgedane ervaringstips zijn wat lastig te delen met je medemens.De wind heeft geen vat gekregen op de as. Door al jullie mooie verhalen was ik daar verdacht op. Zowel het gruizige deel als het poederige deel van portie 1 zijn keurig in het water terecht gekomen. Het poeder is nu op weg naar de zee, het gruis zal nog wel een tijdje daar in het water liggen. Er kwamen kikkervisjes op af. Check de geo-coördinaten als jij het - net als de kikkervisjes - ooit ter plaatse wil bewonderen.Op naar portie 2.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**⛲ As-avonturen: Portie 2 **
Augustus 2018• *48.097336, 8.150753 *
Griesbach, St Martinkapelle
Bijna ál het water in het Schwarzwald stroomt uiteindelijk via de Rijn naar de Noordzee. Bíjna al het water. Twee miserabele pisstroompjes glippen overal tussendoor en doen wat anders. Zoals ze hier zeggen: "Brigach und Breg bringen die Donau zu Weg."Volgens de Romeinen (Plinius de Oudere) én een verordening uit 1981 der Baden-Württembergischen Bundesregierung ligt de bron van de Donau in Donaueschingen, waar deze 2 pisstroompjes samenkomen. Om dat te bewijzen staat er sinds dik anderhalve eeuw een heerlijk protserig bouwseltje omheen zoals alleen de Duitsers dat kunnen maken.Maar wíj zijn op weg naar de échte bron van de Donau; het begin van de Breg. Vlak daarlangs ontspringt ook de Griesbach, die wél naar de Rijn voert. Precies daartussen wil ik portie 2 van m'n moeder uitstrooien, zodat het aan het lot is of ze via de Griesbach in de Noordzee uitkomt, of via de Breg 2500 km verderop in de Zwarte Zee.De meningen over mijn plan voor portie 2 lopen uiteen. De ijscoman vindt het een onaardig idee, zelf wat respectloos. Maar een vriend stelt zelfs voor om dit portie gewoon soweiso in de Donau te mieteren want dikke vinger; moeder is dood, lang leve de levenden.Het cruciale punt tussen de Breg- en Griesbach-bron ligt op een berg langs Furtwangen. Maar men maakt het ons zo onmogelijk mogelijk om daar te komen. Alle wegen naar Furtwangen zijn afgesloten, behalve een klein smal kronkelpaadje door een ravijn, de Hexenloch. Middenin dat ravijn staat een bijzondere molen, de Heksenaarsmolen met maar liefst 2 waterwielen. Maar we zijn toch vooral bezig om niet in het ravijn te kukelen.Het lot is ongenadig. Na lang gekronkel en samengeknepen billen komen we aan op de berg bij de Martinskapelle. En wat blijkt... We zijn niet bepaald de enigen. Bij lange na niet zelfs. Het stikt er van de toeristen. Er zijn kuthollanders, er krijst heel kut een kutkind. En er staat sinds kort een bijna onmogelijk lelijk kutbeeld van een naakte man met dreadlocks bij de Donaubron, een zielig stroompje druppelt vanonder 'm uit. Dit lullige gebeuren is het begin van een machtige rivier, 2x langer dan de Rijn. Ik krijg de neiging er in te pissen. Het is duidelijk. Fok de Donau.En in de verte verschijnen enge wolken. Als de Donau niks van moeder krijgt zit er niets anders op dan te zoeken naar de Griesbachbron. Maar helemaal niemand interesseert zich voor de Griesbach. Er is geen pad naartoe. Volgens de kaart ontspringt 'ie zo'n beetje verderop ergens in het bos. Op de gok strompelen we de wildernis in. Plastic bakje met as van moeder in de aanslag. In korte broek en met schoenen zonder sokken.Het bos is ongenadig. Na een tocht vol schrammen en striemen stuit ik op nat mos. Er sijpelt wat water. Op de achtergrond hoor je het onweer naderen. Hier dan maar. "Schiet op, ik wil hier weg.", zegt Lot. Er klinken trouwens ook wel heel veel insecten. Ja hoor, een wespennest. Of horzelnest. Iets naars in ieder geval. Ik kieper de inhoud van het plastic bakje in een nat kuiltje, en we maken dat we wegkomen.Voor de zekerheid steken we nog een kaarsje voor moeder aan in het kapelletje. En nog eentje voor de levenden.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🐸 As-avonturen: Portie 3 **
Augustus 2018• *50.324950, 7.451356 *
Margaretenbrunnen, Kobern-Gondorf
Bij Aussichtspunkt Moseltal hebben ze vieze koffie en een geweldig uitzicht. 170 meter onder me zwemmen kleine stipjes in de Moezel. 'Dáár wil ik ook zwemmen!', denk ik al jaren. 'Dáár verstrooien we een portie moeder!', denk ik sinds kort.De Moseltalbrücke ligt bij Koblenz, waar de Moezel de Rijn ontmoet. We slapen in Haus Lore, vooral vanwege de profielfoto van de verhuurder: een Duitser uit tekenfilms, met hoedje, fikse grijze baard en fikse pul bier. Bij aankomst staat hij ons met sjekkie op te wachten. We zullen hem Asterix noemen. Zo noemen z’n kroegmaatjes hem ook, vertelt ‘ie ons. Ook is dit het WIFI-wachtwoord.Haus Lore heeft dezelfde kleur en geur als de vingers van Asterix. Geen warm water in de keuken en soms valt de stroom uit. Een gordijnrails stort van het plafond. Maar ach, we zijn hier niet voor nicotinemuren. Die had m'n moeder ook. Nee, we zijn hier om moeder in de Moezel te mieteren.Met portie 5 fietsen we erheen. Aangekomen bij de brug wordt er inderdaad aan de overkant gezwommen. 170 meter boven ons razen auto’s. Een boekhandelaar uit Koblenz had ons verteld dat dit een populaire en zeer succesvolle zelfmoordplek is. Hij had er een thriller over geschreven. Ik was het perfecte publiek: een suicidale moeder en van plan haar te verstrooien onder deze schijnbare zelfmoordbrug. Het was - ook deze keer - blijkbaar niet de bedoeling; we kunnen met de fiets pas veel verderop de andere oever bereiken. Het wordt alleen maar heter en ik had al een zonnesteek achter m’n kiezen van het vorige uitstrooi-avontuur.We besluiten te stoppen in het dorpje verderop, Kobern-Gondorf. Het dorp is stil. Het is zó heet dat ook duitsers siësta houden. Op het marktpleintje bestellen we een radler en ik spring de dorpsfontuin in. Maar wat te doen met portie 5?Misschien geloof je erin, misschien niet, maar Lot ontdekt dat in de bergen de Margaretenbrunnen zijn. Mijn moeder heette Margreet. Tja.Na lang klauteren vinden we een stenen torentje met Sint Joris erop. Joris was de oude kat van moeder, en stierf 6 maanden voor haar. Aan de voet van het torentje ontspringt een kleine bron. Het stinkt er. Is het écht de bedoeling dat ik moeder hierin gooi?Misschien geloof je erin. Misschien niet. Als ik twijfelend de as tevoorschijn haal komt er een kikker uit het bronnetje. Mijn moeder had iets met kikkers. Tja. Misschien geloof je erin. Ik niet, geloof ik. Toch kieper ik de as in het bronnetje. Het zinkt naar de bodem. De kikker
kijkt toe.Terug bij het dorp nemen we weer een radler. Het dorp voelt anders. Hebben we daarnet moeders laatste rustplek gevonden? Of hebben we het drinkwater van dit dorp
vergiftigd?#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**👙 As-avonturen: Portie 4 **
Augustus 2018• *50.324950, 7.451356 *
Margaretenbrunnen, Kobern-Gondorf
Aan de Duitse kant van de Bodensee is het een afschuwelijke toeristische ellende. Lot verbiedt me hier te strooien met m'n moeder.We reizen door naar Bregenz, het meest westelijke puntje van Oostenrijk. Ineens zijn we in een Duitstalig Monaco. Glamour in plaats van Currywurst. Luxe zeiljachten, classy kunstmusea, frisse jonge halfnaakte mensen. Ik heb er m'n dure Tommy Hillfigerblousje voor aangetrokken.Mijn moeder was vroeger een echte glamourbabe. Flirten met de mooiboyz op het strand van Saint Tropez. En ook in het huwelijk met m'n vader kon het niet op. Zakenreisjes en galajurken. Het was een illusie, maar wel een mooie.Ter ere van the fake good times gaat een portie moeder hier in de Bodensee.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
**💍 As-avonturen: Portie 5 **
Augustus 2018• *49.402064, 8.713460 *
Rhododendron boven Neckar, Heidelberg
M'n vader paste niet helemaal in zijn kist. Toen we de deksel sloten hoorde ik z'n neus zachtjes breken. Ik moest zachtjes lachen.M'n moeder lag er in haar kist ook niet al te mooi bij. En al was hun huwelijk een illusie geweest, ging m'n vader vreemd en zwoer moeder na de scheiding de mannen af; toch stierf ze met hun trouwring om haar vinger. Die deed ik om m'n pink en heb 'm nooit meer afgedaan. (behalve bij het zwemmen en gehaktballen draaien).Met mijn toenmalige band De Rotte Herders maakten we op een brakke morgen eens het nummer: 'Gooi mij maar achter de Rhododendron'. Een melig pleidooi aan een begrafenisondernemer. Mijn moeder had voor haar dood iets soortgelijks in een hoekje van een DELA-folder. 'Doe maar wat'.Lot en ik rijden in Heidelberg aan de Neckar. Mijn vader en ik waren hier ooit op roadtrip samen heengereden. Omdat moeder wilde sterven met de trouwring mag vader ook deel zijn van het verhaal. Dus ik ben hier op zoek naar een strooilocatie. Die roadtrip was alleen járen geleden. Lot en ik hebben gloeiende ruzie. Ik durf haar niet te zeggen dat ik geen idee heb waar we heenrijden.Ineens komen we langs een grote Rhododendron. De grootste ooit. Ik gooi er een portie achter.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
**⚱️ As-avonturen: Portie 6 **
Augustus 2018• *50.248811, 7.586098 *
Rijnkilometer 573, in de lus bij Boppard
Vijf van de zes meegenomen porties as zijn nu uitgestrooid: de inhoud van 3 plastic bakjes, een pot sinaasappel-gemberjam en een potje ajvar. Nog 1 portie over, in een fles Mutti tomatenpassata.Op de laatste vakantiedag fietsen we langs een lus in de Rijn die op vele ansichtkaarten staat. De buitenbocht is kaal, heet, winderig, het stinkt. Geen plek voor de levenden. Maar moeder is dood. Portie 6 gaat hier te water.En nu? In Nederland staat nog een flinke pot as. Genoeg voor nog vele avonturen. Eerst maar eens een pintje. We fietsen door naar het stadje verderop. We treffen proleterige cocktailbars, hotels dat door Wes Anderson bedacht hadden kunnen zijn en veel vergane glorie. Geen plek voor de levenden.Een zwerver vraagt om plastic flesjes voor het statiegeld. Ik heb alleen nog een leeg flesje tomatenpassata.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
🐦 ZWISCHENSPIEL:
**Een boom met 18 vogeltjes **
Mei 2019
De laatste jaren van mijn moeder waren nicotinebruin, greige en verbleekt mintgroen. 50 kuub aan dingen liet ze me na. Waaronder 7000 cm3 aan ongeordend borduurgaren. Een kleurexplosie temidden van de vale treurnis die ze achterliet. In de maanden die het kostte om alle restanten van haar leven te verhapstukken nam Lot het op zich om deze kluwen aan borduurgaren te ontwarren, ordenen en verwerken.Een nieuwe traditie ontstond in de week na moeders dood: tussen alle uitvaartproductiewerkzaamheden door gunden Lot en ik ons een dagelijks ommetje. Simpelweg
struinen, kijken en luisteren naar alles om je heen. Zo ontsproot ook onze liefde voor vogels. Moeder verdween, maar een nieuwe traditie bleef. Gaandeweg werden deze
ommetjes steeds groter en onze vogelvaardigheden ook. Lot is als celliste fan van de merel, mij kan je wakker maken voor de bezopen uitingen van het roodborstje, die
maniakale virtuoos. En op m’n verlanglijstje staat het goudhaantje: een bruingevederd lullig klein balletje met knalgele streep bovenop z’n kop.Het was in een kringloopwinkeltje in Terneuzen dat Lot de uitgelezen kans vond om al het borduurgaren mee weg te werken. Een half vergaan en onmogelijk groot borduur-patroon van een boom met 18 vogeltjes. Anderhalve meter gaas is nodig. Al 2 jaar is ze aan het borduren.Buiten struinend weet ik als gespitst orenmens steeds beter welke vogels te horen zijn, waar ze zitten, en wanneer. Toen ik twee weken terug door het Citadelpark in Gent fietste hoorde ik een geluid wat me al lang is ontsnapt; een op hol geslagen aanlopend kleuterfietsje. De onmiskenbare zang van het goudhaantje!Lot is doof aan 1 oor, dus qua vogelgeluiden is ze waardeloos. Maar waar ík ze met geen mogelijkheid te zien krijg, weet zij die ettertjes ook echt te spotten. Ik trek eropuit met opname-apparatuur om hun geluiden te vangen, en Lot wil graag een pijlsnelle verrekijker. Tips zijn welkom.Het is ver in mei. Vogelzanghoogtij is alweer voorbij, ze zijn nu druk met hun kroost. Toen ik gisteravond thuiskwam lag de vogelboom op het buro. Lot is al op twee derde. Een kwart van de geborduurde vogels zouden we nu daadwerkelijk in het wild kunnen herkennen. Het borduurgaren is door ouderdom soms wat verkleurd; de onderkant van de boomstam is roze, de bonte kraai is blauw en het roodborstje oranje.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🦵 As-avonturen: Portie 7 **
Juli 2019• 51.998269, 5.129622
Strandje aan de Lek, recreatiegebied Tull en 't Waal
Het is nu 3 jaar geleden dat moeder overleed. In het begin voelde rouw als iets dat me opnieuw leerde kijken en luisteren. Maar langzamerhand zijn de rauwe rouwrandjes ervan afgegaan. In de tussentijd vroeg ik me vaak af: voor wie onderneem ik al deze as-avonturen? Voor moeder? Als vergiffenis? Voor mezelf, als feestelijk zinloze zingeving?Het is weer zomervakantie. Strooitijd. Over enkele dagen vertrekken we weer naar de Rijn in Duits- en Zwitserland. Om in de flow van het moeder-strooien te komen dacht ik even te gaan oefenen.... Grapjas.De hele dag was bloedheet, dus ik wacht met fietsen tot het nacht is. In de fietstas: een lepel moeder in een flesje Mutti tomatenpassata. En een fles Rivella. De krekels tjirpen en de planten wasemen. Het ruikt zoals alleen zomernachten kunnen ruiken.Het is 20 kilometer fietsen naar de Lek. Officieel maakt 'ie deel uit van de Rijn-delta. Het ik opgezocht. Dus het mag. Ik ga rond 1.00 's nachts de snelweg onderdoor en fiets over de Lekdijk, op weg naar waar je de auto's niet meer hoort. M'n voorlamp is stuk en de weg onverlicht, zo'n weggetje waar jonge harries heel hard met hun crossbak overheen gaan gummen.Ik rijd de uiterwaarden in en loop naar het water. Er is niemand behalve een zeer chagrijnige gans, prikplanten, prikbeestjes, een mooie boom aan de waterkant en een hoog op-je-bek-ga-risico. In m'n ene hard m'n binaurale opname-apparaat, in de andere het flesje moeder en in m'n derde hand de smartphone waarmee ik het geheel een beetje poog bij te lichten. Al balancerend op losliggende waterkant-rotsblokken probeer ik het flesje moeder met m'n vierde hand open te krijgen. Op de een of andere manier gaat het prima. Eitje.Blijkbaar kan ik het nog. Opgelucht fiets ik onverlicht terug door de zwoele zomernacht. Op de Lekdijk hoor ik een achterligger aankomen. Ik denk gelijk dat het een gummende crossbak is, dus ga zoveel mogelijk rechts rijden. Teveel.De achterligger stopt terwijl ik episch in de greppel lig te zijn. "Wat doe je nou, maat?", vraagt de bijrijder terecht met een kruising van vermaak en verontrusting. Ik voel de Rijn ontspringen aan mijn knie. Of 'ie misschien wat sterilon en een pleister bij zich heeft. Nee. Wel parfum en wat vochtig toiletpapier. Het is een absurd grote fles parfum, in de vorm van een dikke Griekse pilaar. Gezien de situatie en de pijn heb ik niet gevraagd waarom iemand een absurd grote pilaarvormige fles parfum in z'n auto heeft. "Ik fiets wel naar een kroeg voor wat sterilon", zeg ik om de jongeman gerust te stellen. "Heb je gedronken?", vraagt 'ie gelijk, om proberen te snappen waarom ik überhaupt de greppel instortte. Met een grijns wijs ik op de meters verderop geslingerde fles Rivella. Ze zijn gerust genoeg om door te rijden.M'n knie is een mislukte kapsalon, en m'n been een ecoline-kunstwerk. Nu realiseer ik me pas dat ik héél ver weg van Utrecht ben, en m'n knie over niet al te lang drie keer zo groot en onbeweegbaar zal zijn. Dit wordt dus een portie niet-mauwen-maar-doorfietsen.Het gaat niet heel snel en de rode rivierdelta's op m'n been worden steeds prijzenswaardiger, maar ik bereik de grens van Utrecht. Ondertussen bel ik Lot. Zou je me tegemoet kunnen fietsen? En zou je wat water, 80 pleisers en een sixpack sterilon mee kunnen nemen?Om de ontmoetingspoging niet hopeloos te laten zijn proberen we te location-sharen. Maar ik ben zo'n privacy-verdacht lulletje dat ik alles heb dichtgetimmerd en dit zo goed als onmogelijk blijkt. Na vloeken en verkeerd fietsen treffen Lot en ik elkaar bij de Prins Clausbrug. Grappig hoe dat werkt. Pas als ik Lot zie mag ik zielig zijn, en voel ineens dat m'n kapsalon toch wel tergend veel pijn doet.Leidsche Rijn heeft blijkbaar een gruwelijk groot ziekenhuis voor helemaal niemand. Toch fijn dat het er is. De kapsalon vergt 5 hechtingen en een tetatusprik. Is 5 hechtingen respectabel? Geen idee, dit was mijn hechting-ontmaagding.En nu? Stel je deze slapstick-scene eens voor: je moet poepen maar kan je knie niet buigen...Oftewel, de grootse bron-van-de-rijn-tochten zijn even niet mogelijk. De Rheinsteig-etappes die we wilden gaan lopen misschien. Een beetje. Ofzo.#strooigoed #asavonturen
NB: BNN-VARA was de 4e omroep waar deze podcast onderdak probeerde te vinden. Ze wilden het graag hebben. Het was niet de bedoeling. Het kindje van de coordinator werd veels te vroeg geboren. Gebroken vliezen op 25 weken. Baby en moeder hebben het overleefd, de podcastredactie niet.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🖕 As-avonturen: Portie 8 **
Augustus 2019• 50.648729, 7,281112
Fuckbach (Stensbach), Asberg (Bad Honnef)
M'n (half-)zus vindt die uitstrooi-queeste rond m'n moeders as maar overdreven, geloof ik. Haar moeder stapte een paar jaar vóór mijn moeder uit. "Jeetje, wat ben je toch een knurft, broertje", reageert ze op de 5 hechtingen in m'n knie die ik overhield aan het vorige as-avontuur. "Zoals mijn moeder zou zeggen als ze er nog zou zijn; neem maar een sneukel, dan komt alles goed!".'Alles komt goed.' Ik heb dat altijd maar een rare uitspraak gevonden. Je weet toch niet of alles goed komt? En daarnaast: 'alles' is héél veel. 'Goed' is héél arbitrair. Wat je wél zeker weet? Dat alles voorbij gaat. Vond m'n moeder een geruststellende gedachte. Ik ook. M'n knie ook."Ik heb nooit met haar as geleurd, maar ik eer haar (bijna) dagelijks met die sneukel.", zegt mijn zus ook. "Sterkte met je knie van je zussie". Lief. Maar inderdaad, waarom al dat rondleuren? Soms tot bloedens toe. Is het een soort louteringsritueel? Boetedoening? Een doe-het-zelf bedevaart? Doe ik het voor moeder of mezelf? Wat denk jij?Enfin. Het verband is ondertussen van m'n knie. Het geheel leek eerst op een kapsalon, nu meer op een hele dikke curryworst. De grootse Zwitserland-strooiplannen zijn even niet mogelijk. Dan maar een geïmproviseerd as-avontuur iets dichter bij huis; Circus Knie vertrekt naar Duitsland. Met genoeg moeder voor 3 porties in de achterbak. Ons doel: een stuk van de Rheinsteig lopen. Reisgenoot Roy kwam met dit plan. Prima gelegenheid om met as te strooien, leek mij zo. M'n knie kijkt bedenkelijk.• Poging 1Aldus banjeren Lot en Roy langs ruïnes en over bergen. Ik doe hetzelfde, maar dan minder snel en minder gracieus. We passeren vele beekjes, maar geen enkele beek komt uit in de Rijn. Ze stromen allemaal het riool in. Al heb ik er 18 kilometer voor moeten strompelen, maar het riool is toch een wat shitty as-bestemming. Het bakje moeder blijft dicht vandaag.• Poging 2Het riviertje de Sieg komt tot ieders heil namelijk iets verderop in de Rijn. Leuk voor een portie moeder. En langs de oever kan je lieflijk wandelen. Leuk voor de knie. Er is zelfs een watervalletje in de Sieg, de Siegfall bij Schladern. Leuk voor de podcast.Aldus gaan we op pad. Vandaag moet het toch wel lukken? Maar halverwege de wandeling veranderen de prioriteiten; midden in het bos lekt Lots tampon door. Terwijl ze een beschut plekje zoekt voor vervangwerkzaamheden overweeg ik héél even m'n microfoon tevoorschijn te toveren voor een live reportage met diepteinterview..
Er wordt die dag niet gestrooid.• Poging 3Morgen vertrekken we weer. Vandaag is de laatste kans om porties moeder te strooien. In Bad Honnef vinden we toevallig een oud boekje; Die Stadt Honnef und ihre Geschichte. Daarin schrijft Joseph Brungs over de Ohbach. Niemand weet waarom dat ding zo heet. Volgens Brungs heeft een landmeter die naam recentelijk uit z'n duim getrokken. Oh. De Ohbach komt bij Insel Grafenwerth uit in de Rijn - bij Rheinkilometer 642. De Ohbach is dus gekwalificeerd. Ook schrijft Brungs dat de Ohbach vroeger de Fuckenbach heette. En de bron van de Fuckenbach heette vroeger de Fuck.Aldus gaan we met een bakje moeder op zoek naar de Fuck. We rijden naar het gebied, en daar aangekomen blijkt de Fuck ergens op de Asberg te liggen. Oh fuck, je verzint het niet. Lot steekt er een peuk bij op.Diep in het bos ligt 'ie steil onder ons; de Fuck van de Ohbach. Een poeltje onder een grote beukenboom. In het poeltje zwemmen kikkervisjes. Ze krijgen een lading as over zich heen. Dat lijkt onaardig, maar ietsje later beginnen ze zich in moeder rond te wentelen. Het water in het poeltje staat stil maar er zit een gigantische regenbui aan te komen, dus spoedig gaat zal portie 8 op weg gaan de Rijn en zo naar zee en de ander porties. We spoeden ons naar de auto. Ik ietsje minder snel dan de rest.Van de meegenomen porties moeder is er maar eentje uitgestrooid. Thuis aangekomen gaat de overige as voorlopig terug in de zak.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🥳 As-avonturen: Portie 9 **
Carnaval 2020• 50.004669, 7,857068
Morgenbach, Trechtingshausen
🎉 Carnavalszaterdag
'Kut, m'n fiets staat nog buiten!' realiseer ik me net als we wegrijden. Op de dag vóór de officiële start van carnaval stroomt Oeteldonk altijd vol met opgefokt volk. M’n achteraf-straatje in het centrum is dan de uitgelezen plek om allerlei lichaamsvloeistoffen te lozen of uit te wisselen. Zou m’n fiets het er zonder kleerscheuren af gaan brengen?Roy, Lot en ik zijn op weg naar een rematch met de Duitse Rijn. Deze keer zitten er namelijk níet 5 hechtingen in m’n knie. In de achterbak Roy's Nintendo (met Mega Man 2), Lot’s borduurwerk (met achttien vogeltjes) en een portie as van m’n moeder. Het portie dat afgelopen zomer onuitgestrooid was gebleven.Ik ben een twijfelend hoopje ellende. Over wat een mens nou eigenlijk met z’n leven mot. En waarom wilde ik dit hele uitstrooi-podcast-gebeuren ook alweer zo graag? Ben ik daarbij mijn moeders nagedachtenis aan het uitventen?We arriveren in Trechtingshausen, bij een houten huisje met een gewei boven de deur en zicht op de Rijn. Huiseigenaar Paul van achter in de zeventig doet open. Z’n kleding is verfomfaait en hij is met hoofd en hart duidelijk ergens anders. Hij weet de Wifi-code niet. Wat Wifi is weet hij niet. Wat internet is weet hij niet. Zijn vrouw Ulrike ligt ernstig ziek in het ziekenhuis. Zogauw we de sleutel hebben spoedt hij zich daarheen.Onze missies:
🔻 Een takke-eind lopen langs de Rijn.
🔻 Roy gaat z'n jeugdtrauma overwinnen: Mega Man 2 uitspelen.
🔻 Lot gaat het vogeltjes-borduurwerk afmaken waar ze 2 jaar geleden mee begon om m’n moeders nalatenschap aan borduurgaren een mooie bestemming te geven.
🔻 Ik ga verder mijn moeder helpen verdwijnen. Portie 9 alweer.🎉 Tulpensonntag (Carnavalszondag)
Doe je ogen dicht, en probeer je eens de meest romantische versie van een bergbeek voor te stellen. Doe je ogen weer open, en zie: de Morgenbach. Deze gaan we volgen. Maar het waait als een malle. Als ervaren audio- en uitstrooiman weet ik dat wind daar niet goed mee combineert.🎉 Rosenmontag (Carnavalsmaandag)
We pakken het pontje de Rijn over naar Lorch en wandelen naar het 17 km verderop gelegen Assmanshausen.De 2 beken onderweg zijn stom. De ene gorgelt en stinkt, de andere bestaat niet. Het bakje moeder blijft dicht. Gaandeweg komen er steeds meer flarden Duitse carnavalsmuziek aanwaaien.We naderen het dorp en komen middenin het hoogtepunt van Duits Karneval terecht. “Wauw, jullie wandelaarsoutfit is echt goed gelukt!”, grapt een hossende verpleegster-duivel. We missen de trein, ik wil keihard een pint. Ik tik ‘m naar binnen, en help Lot en Roy ook met die van hen. Om 18.00 stipt nokt de muziek ermee, en keert men huiswaarts.Thuis aangekomen komt Roy een heel eind met Mega Man 2, komt Lot een heel eind met borduren, en realiseer ik me dat ik misschien wel helemaal niet wil dat mijn moeders as ooit opkomt. Want dan heb ik geen verhaal meer op m'n leven aan op te hangen, dan moet ik ineens weer helemaal zelf gaan nadenken over wat je mot met zo'n leven.Er wordt zachtjes aangeklopt. Het is de oude Paul. Hij wil heel graag zijn 80-jarige vrouw in het ziekenhuis bellen maar krijgt de telefoon niet ontgrendeld. Ik volg 'm naar boven om hem verder te helpen. Het trappengat hangt vol geweien en dierenschedels. Hij is zijn leven lang jager geweest.Zeer waarschijnlijk heeft altijd vrouwlief de praktische zaken rond het huisje geregeld, en nu is Jager Paul redelijk hulpeloos. Zijn vrouw leeft waarschijnlijk niet al te lang meer. Ik vraag of hij kinderen heeft, of andere hulp. Hij kijkt me meewarig aan. Dan realiseer ik me dat wij weleens de allerlaatste gasten in het huisje zouden kunnen zijn. Zo gaan die dingen.‘s Nachts lig ik te malen en woelen, denkend aan Paul en zijn vrouw. Zowel m’n vader als moeder hebben een hele zure treurige aanloop naar hun dood gehad, en zijn allebei gestorven met nogal wat rafelrandjes en een weinig bevredigend einde aan hun verhaal. Natuurlijk benauwt het me dat mijn levensverhaal even schraal kan eindigen. Daarnaast zullen Lot en ik kinderloos blijven. Lot is mijn existentiële life line zogezegd, en ik kak in m’n broek bij de gedachte dat zij er eerder dan ik tussenuit zou piepen. Dat ga ik haar natuurlijk niet vertellen.🎉 Fasnachtsdienstag (Carnavalsdinsdag)
In Oeteldonk is de mooiste carnavalsdag begonnen. Iedereen is op dinsdag té gaar en murw om nog tof te doen. De brulboeien en Hollanders zijn afgehaakt. Twee keer lukte het me om tot en met dinsdag op sjouw te gaan. Labiel, kapot, en een compleet verdampt ego. Het leven voelen door een beetje dood te gaan. Ofzo.De Morgenbach is té mooi. We volgen ‘m weer de berg op. De zon breekt door, vogels fluiten. Perfecte plek. De beek is héél erg van toepassing op dat ene zijige nummer wat moeder heel mooi vond, en ik voor haar draaide op de uitvaart. Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. O, wat haat ik dat nummer. Deze beek krijgt niks.“Morgen is het Aswoensdag”, merkt Lot op. Een snaakse lach trekt om haar lippen. Tja, daar kan ik niks tegenin brengen. Het besluit staat vast. We gaan strooien op de meest assige dag van het jaar.Weer bij het huisje onderneemt Roy de laatste poging om Mega Man 2 uit te spelen. Na lang zwoegen heeft hij nog 1 kans. Het lukt níet. Maar nog nooit is ‘ie verder gekomen.🎉 Aswoensdag
Lot en ik staan vroeg op. Het is druilerig en koud. We lopen naar de monding van de Morgenbach. Ter ere van moeder en dat afschuwelijke lied verplaats ik een grote kei, leg ‘m midden in de beekmonding, en strooi de as erop. Het is een fikse portie. Het water gutst nu en dan over de kei en neemt dan een wolkje as mee.Terug in Den Bosch ligt er een plasje kots tegenover m’n voordeur. Met m’n fiets is niks aan hand.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🧂 As-avonturen: Portie Poedersuiker **
Augustus 202050.438136, 6.649457
Ahrquelle, Blankenheim
Er hangt een vergiet in de pruimenboom langs ons balkonnetje. Geen idee waarom. We zijn in Eichenbach, een gehucht langs de Aremberg. Er zijn hier geen corona-gevallen. Wel, bomen, veel vogels, veel stilte. En een beekje die heel origineel ook de Eichenbach heet. Iets verderop stroomt die in de Ahr. Of zoals wij 'm noemen: de Aars.Geen debiele projectjes, geen omslachtige avonturen. Gewoon helemaal niks. Beetje boekjes lezen, beetje vogeltjes kijken, en voor de rest niks. Dat heeft Lot me opgedragen. Zelfs m’n moeders as heb ik thuis gelaten.Het was de bedoeling deze mei de laatste portie moeder in de bron van de Rijn te mieteren, hoog in Zwitserland. Maar toen ging een virus lopen mauwen. En nu heb ik die as dus überhaupt niet bij me. Dit om niet in de verleiding te komen deze vakantie alsnog -iets- te gaan doen.Dat niks moeten doen is trouwens niet voor niks. Zoveel werd wel duidelijk toen ik vorige week een paniekaanval kreeg onder de douche. Enkele maanden terug, in de heerlijke ruisloze stilte van de lockdown, besloot ik geen TOZO aan te vragen. Want ik wil nooit van mijn leven meer iets te maken hebben met het UWV. Dus werkte ik tot wel 48 uur per week. Heerlijk. Maar onhoudbaar.Daar stond Chieltje dus hyperventilerend onder de douche. Hoog tijd dus voor een potje niksdoen bij een beek. Geen epische verhaallijnen, geen omslachtige avonturen.In Eichenbach bouwt de onderbuurman dagelijks een altaartje van smurfen en pokémon op z’n vensterbank, maar voor de rest: niks. En laat me je zeggen: het niks doen lukt voor geen meter. M’n hersens zitten nog flink in de kramp, en moeten zich ergens aan vastklampen om eruit te komen. Een verhaal of iets om lijn te brengen in het geheel. Al is het lulkoek.BAM! Na een harde knal vliegt ineens een dvd-speler uit het raam onder ons tegen de pruimenboom. Een paar minuten later komt de onderbuurman bedremmeld naar buiten. Stuurs bekijkt hij het resultaat van zijn actie. Tja, ook hij zoekt een manier om zijn leven invulling te geven. Is dat vergiet ook zo in die pruimenboom gekomen?Ja, het leven is zinloos en niemand zit op je te wachten. Dan kan je maar beter zelf overal een feestje van maken, toch? Dus waarom zou je géén DVD-spelers en vergieten in een pruimenboom smijten? Of jaren rondzeulen met porties as? Het gedoe met dat uitstrooien geeft het leven een verhalend kader, en door een portie as kan elk uitje verworden tot een mythisch avontuur. Maar ja, daarom staat die as dus juist thuis.We zijn vandaag naar Blankenheim gereden. Vakwerkhuisjes en een burcht op een rots enzo. De bron van de Aars ontspringt hier. En de Fürstin Margaretha Weg loopt er ook nog eens langs. M’n moeder heette Margreet. Dit zou een perfecte plek geweest zijn voor een portie. Lot merkt m’n onrust. “Moet jij niet gewoon -íets- gaan strooien?”, vraagt ze als we een kleffe pizza calzone eten aan het dorpspleintje. “Poedersuiker ofzo?”. Ze merkt het op als grapje, maar het lijkt me een fantastisch idee.Hoe heet dat spul in het Duits? Ik doe een mondkapje op, loop Eissalon Serafim binnen en vraag dankzij Google Translate; “Darf ich etwas von ihren Puderzucker ausleihen?”. Mevrouw Serafim vraagt waar ik dat voor nodig heb. M’n Duits is redelijk voor op de camping, maar niet voor uitwijdingen over dode moeders, existentiële leegte en placebo’s. Onderhandelen over de prijs lukt wel. 2 euro voor een pakje moedervervanger. Goeie deal.Met het pakje lopen we naar de bron van de Aars. We proberen uit te rekenen hoe zwaar een portie moeder zou zijn (as is zwaar), en concluderen dat er 2 porties zitten in dit pakje van 250 gram. De poedersuiker zakt niet naar de bodem, het geeft mooie witte slierten in het lispelende stroompje. Even voelt het weer alsof de wereld klopt. Tevreden mag ik aan het bier. Qua zingeving blijkt poedersuiker een prima substituut.De volgende dag beklimmen we een berg. Bovenop de kale top staat een kapelletje met een perkje erlangs. Een oude man die sprekend lijkt op Super Mario geeft water aan 2 ontsproten hazelnootjes, die een eekhoorn vorig jaar vergeten was op te graven. We willen een kaarsje branden voor iedereen die lichamelijk, geestelijk of financieel in de knel komt door de pandemie. Hoofdschuddend kuiert Super Mario de kapel binnen. De kaarsjes zijn op. Sorry iedereen.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
👌 ZWISCHENSPIEL:
Tering, september
September 2020
Ik sta bij het gemaal van Westbroek, het lekkerst ruikende punt van Utrecht. De roodborstjes zijn weer begonnen. 4 jaar geleden was het eind september ook zulk lekker weer. Elke namiddag zwemmen.Ik stel mezelf voor dat moeder rond deze dag besloot dat het mooi was. Over 4 dagen is ze dood.Langzaamaan komt de nevel opzetten. Op het fietspad staat iets over complotten. “Zet het donker in het licht.” De lage zon prikt door de knotwilgen. Ergens gakt een gans.Tering, wat is september een goeie maand om dood te gaan.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Portie-index**• **2016
Portie 0 🌻**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 5 : Tja 🐸**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**🐶 As-avonturen: Portie 10 **
2021, Valentijnsdag• 51.9696775, 5.734605
Nederrijn, Renkum
Ik haal moeder op in Den Bosch. Al maanden staat haar as eenzaam in de kast van een leeg huis. Normaal kolkt rond deze tijd de stad van de massa’s hossende Oeteldonkers. Nu zijn de straten nagenoeg leeg. In tegenstelling tot andere jaren zitten er géén confetti-, urine- of zaadsporen op m’n voordeur.Geen geklooi met trechters en bakjes deze keer. Hoppa, gewoon de hele pot gaat mee in m’n rugzak. Een stuk gaffertape over de deksel voor de zekerheid. Tijd om op sjouw te gaan. De maatlepel die moeder ooit bij de Margriet had gekregen gaat ook mee.Vorig jaar zou ik de resterende as van mijn moeder naar eindbestemming Zwitserland brengen. Ook dit jaar lijkt Zwitserland er niet in te zitten. Dan maar naar Klein Zwitserland.Er zijn 7 Kleine Zwitserlanden in Nederland, waaronder het stoerste en spannendste speelbos van Limburg. Maar onze bestemming is Hotel Klein Zwitserland in het Nederrijndal langs Arnhem. Mede mogelijk gemaakt door de Kruitvat Hotelbon.Het landschap langs de Nederrijn glooit er op los. Met een beetje fantasie waan je je in het buitenland. En bovenop een besneeuwde heuvel staat Hotel Klein Zwitserland. De trappen kraken en de gangen zijn leeg. Alle gasten moeten op de kamer eten. Where's Johhny?We halen een maandmenu bij het lokale chin-ind restaurant. Al snel ruikt de hotelkamer naar nostalgisch ouderwetse Babi Pangang en Tjap Tjoi. De kilo moeder mag gezellig meekijken, maar vanwege Valentijns-activiteiten zet ik haar toch maar even in de kast.De afgelopen maand ben ik me iets gaan realiseren. Door zo'n avondklok-lockdown rijgen de dagen zich contrastloos aan elkaar. Zou het zó voelen om onsterfelijk te zijn? Een eindeloze beige toestand? Hoe fijn is het dan dat de dood bestaat, om een beetje sjeu aan het leven te geven?Enfin, de volgende dag is het stervenskoud. In de verte zingt een vroege kievit, een grote gele kwikstaart toont een wulps geel reetje. Het water in de uiterwaarden is al aan het zakken, maar het ijs zakt niet mee. Door dit kruiend en krakend maanlandschap drentelen we naar de oever van de Nederrijn. Het water staat nog steeds hoog en stroomt als een malle.Het is met deze wind en kou nog best lastig eenhandig een lepel moeder uit de pot te hengelen (microfoon in de andere hand ). Een enthousiaste grote hond komt aanrennen en neemt het pluizige windscherm van m’n microfoon in de bek. Extréém duidelijk geef ik het beest te verstaan dat ‘ie als de sodemieter moet optiefen. Gezien alle omstandigheden komt er toch nog verbazingwekkend veel moeder in het water terecht. Met deze stroming is portie 10 makkelijk vóór de avondklok in de Noordzee.Asstrooien is goed voor de ziel, na elk portie voel ik me lichter. Het stemt een mens mild. Ik loop naar hond en baasje om excuses te maken. Het baasje mompelt iets. Het beestje vindt het allemaal prima, en begint me kwispelend te likken.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
**💎 As-avonturen: Portie 11 **
Augustus 2021• 49.710010, 7.405899
Schnorrenbach, Stadt Idar-Oberstein
Bovenop de berg is alles dicht behalve een oud souvenirswinkeltje, gerund door een nóg ouder vrouwtje. Als ze érgens van die schildjes hebben voor op m’n wandelstok, dan is het hier. Inderdaad heeft ze hele mooie, sommigen worden al jaren niet meer gemaakt.Die stok is van m’n opa geweest, zeg ik. Ik wandel de routes die hij nog had willen doen. Het gezicht van de oude vrouw licht op. Wacht even, gebaart ze. Ze dribbelt weg. We horen haar rommelen. Breed grijnzend komt ze terug met 2 prachtige wandelstokken, de ene iets groter, allebei overladen met schildjes. Twee mensenlevens op een stok.Dat verhaal van mijn stok is een leugen. Die wandelstok is niet van mijn opa. Ik vond ‘m vorige maand in de bosjes. Daar lag ‘ie al heel lang zo te zien. Ook goed. Voor het verhaal maakt het niet uit. De oude vrouw geloofde het en maakte haar blij. Dat is genoeg.Mijn moeder zocht zingeving in van alles. Door mij te krijgen bijvoorbeeld. Ze zocht het een tijd in het spirituelerige. Ze droomde ooit dat ze een koningsvaren was in de schaduw van een eik. Ze vond dat zó veelbetekenend dat ze een mandala-vrouw vroeg daar een tekening van te maken. Het werd een monsterlijk wanstaltige tekening.Ze zocht het een tijd in de energie van stenen. Zo zijn malachieten goed voor je gevoelsleven. M’n moeder geloofde dat die haar konden helpen. Dat deden ze natuurlijk niet. Toen ging ze het maar zoeken in de drank. En heel veel roken. En vond het in de dood. Dat is tenminste duidelijk.Zelf heb ik trouwens ook geen idee wat je met het leven moet. Wél ben ik al 4 jaar op sjouw met m’n moeders as. Dat heeft onderhand natuurlijk niks meer met haar maar vooral met mij te maken. Sommige mensen geloven in een god of verzamelen postzegels. Ik strooi met as.We zijn in Idar-Oberstein, vroeger edelstenengebied. Dit is een ogenschijnlijk mooi oud stadje in een kloof van het riviertje de Nahe. De rivier kan je in de stad alleen helemaal niet zien, want in de jaren 80 hebben ze er een autoweg overheen gebouwd. Sindsdien is het toerisme opgedroogd.Hier zijn malachieten te vinden op elke straathoek. Ik koop er eentje. Op het bijgevoegde briefje staat dat malachieten ook goed zijn voor je seksleven. Daar heeft moeder me nooit iets over verteld.Ons vakantiehuisje staat pal langs de Schnorrenbach. Met de pot moeder en de malachiet lopen we naar de bron: een mooi vennetje. Ik strooi een lepel moeder erin en gooi de malachiet erachteraan.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Dus help ik haar met deze wens. Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree. De afgelopen 5 jaar reizen we langs de Rijn. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Het laatste portie gaat in de bron van de Rijn, hoog in de Zwitserse alpen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden: Strooigoed, de feestelijke reeks over wat je nou in godsnaam met het leven moet. 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.👇
**🐈 As-avonturen: Portie 12 **
Augustus 2021• 49.892849, 7.056040
Goldbach, Andel
Een paar dagen later, in de bossen boven de Moezel. We wandelen langs een andere beek, de Goldbach. In een tupperware-bakje heb ik weer wat moeder mee. Bij de beekbron gaat het te water. Op de terugweg loop ik de wildernis in om te plassen. Daar ontdek ik een prachtige verborgen plek in het bos, in de oksel van een rots, vol lieflijke witte bloemetjes.Er staat een machtige eik met aan de wortel een grote koningsvaren. Een paar zonnestralen komen door de takken. Een prachtige laatste rustplaats voor m’n moeder. Ik heb alleen geen as meer bij me. Dan maar niet. Ook goed. Voor het verhaal maakt het niet uit.Waar geloof jíj in, lieve lezer? Ik geloof dat een lief jong katje sterft, elke keer als iemand ‘Namaste’ zegt. Dat is voor mij dé manier om de online yoga-oefeningen uit te houden deze vakantie. En door me voor te stellen hoe de yoga-instructrice Adriene langzaam wordt verscheurd door haar kuthond. Maar dat is míjn manier. Misschien heb jij een andere manier.Namaste in je snee.
Weer een portie moeder op weg naar zee.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.” - Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
Portie-index**• **2018
Portie 1 : Ontgroening 🌄
**Portie 2 : **Fok de Donau ⛲
Portie 3 : Tja 🐸
Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍**• **2019
Een boom met 18 vogeltjes 🐦
**Portie 7 : **Circus Knie 🦵
**Portie 8 : **Oh Fuck 🖕**• **2020
Portie 9 : As-woensdag 🥳
Portie Poedersuiker 🧂**• **2021
Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏